دیوانه ی تو بسته به زنجیر می شود

اندم که دلِ من به غمت گیر می شود

این قلب لطیفی که به دستت سپرده ام

از درد و غصه ها بخدا پیر می شود

با هرچه تلاش هم به تو هرگز نمی رسم

هردم دلم که کشته ی تقدیر می شود

آسان شکند شیشه ی  دل در دیار ما

این کار به اندیشه و تدبیر می شود

صد سال دگر یاد بماند به ذهن کس

گوشی که پر از زوزه ی تحقیر می شود 

سوزم بخدا، دردِ غمش را کشم به دوش

هر خنده ی که ناله ی شبگیر می شود

از غفلت یک لحظه ی دل بی دلی شود

عمریست که ویران بنِ تعمیر می شود

آیا شده که ترک و رهایت کند کسی ؟

از عمر خود آدم که چه دلگیر می شود !

م.ع.بدر